Diku në kufi mes Lushnjës dhe Fierit, në lagunën e Karavastasë, gjenden me mijëra hektarë tokë djerrë, sepse kripësia nuk lejon rritjen e bimëve. Por, guximi gati aventuresk, kombinuar me një sistem të ri kultivimi, po e kthen këtë hapësirë të vdekur në “ar”, duke u dhënë jetë parcelave të stërmëdha me shegë dhe goji berry.
Shpëtim Oseku, investitor në këto fusha thotë në një intervistë për A2 CNN se deri tani ka mbjellë 100 hektarë, por plani është për të mbjellë edhe 500 të tjerë. Dëshira për të investuar në zgjerim nuk mungon. Fundja, kërkesa në tregun e jashtëm e lejon këtë ambicie. Por ka një problem… nuk ka krahë pune. “Kam mbetur me 20 punëtorë. Më të rinjtë janë 50 vjeç”, tregon ai. “Edhe ata nuk kanë nevojë, vijnë për të kaluar kohën, sepse kanë fëmijët jashtë”.
Mungesat po pengojnë seriozisht shfrytëzimin e potencialeve për zgjerim të ekonomisë. “Këto parti që mbledhin për demonstrata, pse nuk mbledhin njerëz për të punuar. Si mund të mbledhin? Shansi më i madh për të punuar, ka një institut bujqësor? Po le të vijnë të bëjnë praktikën. A u çuan studentët dhe kërkojnë nga 100 euro? Të vijnë të punojnë nga dy herë në javë tek unë, ua jap unë 100 euro”, thotë ai.
Rënia e përgjithshme e popullsisë, emigracioni i lartë i të rinjve dhe puna me sezone jashtë vendit po boshatis me shpejtësi vendin nga të rinjtë, teksa bizneset kanë shpallur emergjencën për punonjës. Edhe ata pak të rinj, që si spektatorët shohin një shfaqe… me dëshpërim shohin të afërm që largohen dita-ditës në një rrugë në të cilën mund të ecin së afërmi edhe ata vetë.
Emigracioni sigurisht që nuk është një fenomen vetëm shqiptar. Edhe nga vendet e pasura largohen njerëz. E veçanta e Shqipërisë është se ajo nuk po rezulton tërheqëse as për popujt e vendeve më të varfra. Tentativat për t’i zëvendësuar me të huaj po rezultojnë me kosto të lartë dhe joefektive, pasi vendi ynë përdoret nga të ardhurit si trampolinë për të ikur në Europë.
Të jesh i madh, jo gjithmonë do të thotë se ke avantazh… madje as të qenit burim i mirë të ardhurash nuk po josh më. Shembulli më i mirë i këtij paradoksi është bujqësia, sektori jetik që sjell gati 19 për qind të Prodhimit të Brendshëm Bruto me të cilin punojnë e jetojnë mbi 40 për qind e shqiptarëve e që po braktiset jo vetëm nga qeveritë, por tanimë edhe nga vetë njerëzit.
